**Verslag eerste IJspegel 2012**

De ochtend begint goed, met de ontdekking van een verkeerd geplaatste zeillat en een afgebroken scepter, nét na het verlaten van de haven. Met razendsnel teamwork wordt deze vervangen in de Scheveningse havenkom, waarna we ons door de golven naar de startlijn haasten. We melden ons bij het startschip, doen nog snel een paar spinaker ‘hoists’ en ‘drops’ en we zijn er klaar voor. De stevig
draaiende wind uit de buien zorgt voor veel werk voor de wedstrijdleiding, maar er kan mooi op tijd gestart worden.

Videoverslag:

*Cursus broaching*
De eerste wedstrijd starten we lekker vrij, aan de pin-end van de op ‘t laatste moment verlegde startlijn. En vrij snel ontdekken we dat in tegenstelling tot de startlijn, de bovenhoek bepaalt niet recht in de
wind lag. (Je had er, zoals bleek, over stuurboord zó naartoe kunnen varen. En natuurlijk startten wij over bakboord, we tacken vrij laat (tripple p onder ons) en overzeilen de boei. Na het eerste kruisrak hadden we dus flinke achterstand, die niet minder werd na eerste spi-rak.. . . .

Als één van de laatsten bij de bovenboei krijgen we als eerste een nieuwe bui over ons heen. En uit die bui giert de wind om de oren . De golven (1,5 – 2,5 meter) lijken echt van alle kanten te komen. We maken een aantal hele dikke broaches, maar gelukkig zonder ‘Chinees’: de giek blijft aan de goede kant.  Tot overmaat van ramp shiet ook de guy nog los en ramt de spiboom bijna door de voorstag heen.  Gelukkig wordt de sheet snel aangetrokken en de achterstag gelost. Met man en macht krijgen we de inmiddels los wapperende spi naar beneden en de overboord gewaaide genua weer aan boord. In de kuip en kajuit heerst vervolgens een chaos van lijnen en spi-doek, maar alles en iedereen is nog heel en we kunnen door.

Vlak vóór finish is er nog even discussie: “Moeten nou álle merktekenswel of niet aan bakboord gehouden worden?” Zijn de regels nou aangepast, of juist niet? Voor de zekerheid pakken we daarom toch boei 3, want we liggen toch al laatste dus wat let ons. En in het slechtstegeval win je er misschien wel een flesje Prosecco mee 😉 Maar alles is wel nog heel, en dat was best wat waard… bleek later nogmaals.

Tussen de wedstrijden door worden nog even wat vissen gevoerd. (nee,we noemen geen namen. toch?) De boot en bemanning worden weer klaargemaakt voor een nieuwe strijd. Traditie bij Redan is: na een fuckup een paaltje, gaat dat weer gebeuren ?

*Harder vanuit achterstand*
De tweede wedstrijd hebben we opnieuw een scherpe start, maar nét iets te scherp: we zijn net te vroeg !  uiteraard gezien door de wedstrijdleiding. We krijgen een recall en moeten opnieuw de lijn over. Helemaal goed, want vanuit een achterstand gaat Team Redan altijd harder!

We scheuren hard & hoog naar de bovenboei, en nog veel harder naar beneden. Gelukkig zonder broaches dit keer.  Er komt in de rakken omhoog veel zout over (zie videobeelden) dat vrijwel direct meteen wordt afgespoeld met zoet in de buien. De 1^e bovenboei ronding is bijzonder: onder een pikzwarte bui met goeie wind, veel golven en de Joule een halve bootslengte onder ons en de Tripple een bootslengte schuin boven ons YIGHaaGH ! Als 1 broached of chineesed is de ellende niet te overzien . . .

En opnieuw gaat er niks kapot. Als eerste gaan we in de 2^e ronde om de bovenboei, voor de laatste keer vandaag. En we weten de voorsprong vast te houden, terwijl om ons heen de ene na de andere spi
ronddraait, losslaat of zelfs door midden scheurt.  Resultaat een 1^e plek in ORC en IRC.

Nabeschouwend kunnen we maar één ding concluderen: We hebben relatief helemaal niet zó veel pech gehad. We voelen mee met de echte pechvogels en met de stevig geklotste wedstrijdleiding op de Albatros.
En we proosten op een nieuwe IJspegelseizoen – dat we aftrappen met
een mooie achterstand… en dan kunnen we alleen maar harder!